Daar gaan we weer. De roep om allerlei versoepelingen ingegeven door allerhande belangen klinkt heel luid.
Het is interessant om zien hoe op die manier de verantwoordelijkheid bij onze ministers wordt gelegd: zij moeten een datum geven, zij moeten de onmogelijke keuze maken tussen de verschillende belangen en als ze fout kiezen, dan is het hun ‘schuld’.
En net in deze tijden gaat het psychologisch welzijn achteruit. Te negatieve berichtgeving, uitzichtloosheid door beloften en vooruitzichten die dan toch niet waargemaakt kunnen worden, … je zou van minder …
Wat als we nu eens die verantwoordelijkheid omdraaien: iedere burger krijgt de ‘vrijheid’ om die dingen te doen die bijdragen aan een corona veilige manier van omgaan met elkaar. De beslissingsnemers leggen in overleg met de wetenschap (en dat zijn niet enkel de epidemio- vaccino-, viro-logen maar ook andere disciplines (economie, psychologie, sociologie, rechten, …)) de grenzen vast. Vanaf dat punt kan dit, vanaf dat punt kan dit, vanaf dit punt moet dit. Iedere rechtgeaarde burger krijgt op die manier een doel waar hij of zij zelf kan aan bijdragen (minder besmettingen, voldoende vaccinatiegraad, …) weet hij of zij waaraan zich te houden in die verschillende fasen en wordt hij of zij daarin ondersteund door een overheid die voorzieningen en ondersteuning uitwerkt én handhaving doet.
Geen beloftes meer, geen datums meer, maar duidelijke grenswaarden en fases. En per fase: wat we mogen doen, wat we moeten doen en wat we kunnen doen om naar de volgende fase te evolueren. Ondersteund door positieve acties, getuigenisssen, good practices op alle media. En waarom niet de fasering per regio doen, zodat we niet bijdragen aan een grote massa, maar quasi onmiddellijk resultaat zien van onze acties: we hebben onze regio of onze gemeente onder die drempel gekregen, de cafés mogen weer open. Gaan we weer boven die drempel, dan sluiten we ze weer. Een beetje zoals in de voetbal: verlies je dan ga je niet door. Win je dan ga je naar de volgende fase.
De krijtcirkels, gespreide banken, respectvolle rijen bij de bakker, ontmoeting in voortuintjes, elkaar aanspreken als je te dicht bij elkaar staat, drukke plekken mijden of even wachten om de winkel binnen te gaan als het te druk lijkt, nog even thuiswerken er bij nemen en virtuele koffies hebben. En dat ok genoeg vinden omdat je weet dat je zo bijdraagt aan de overgang naar de volgende fase.
En die die de kantjes er af lopen: daar hebben we een beetje handhaving voor nodig. Net als voor die die toch persé aan 90 per uur door de bebouwde kom willen scheuren. Flitspaal, boete, done. En als het echt niet anders kan straffen.